In 2010 schreef Waldo deze mooie overpeinzing:
Ambacht en peurmaffia’.
Als de oorzaken zo veel omvattend zijn maar het eindresultaat zo rampzalig, dan is mijn stelling dat iedereen zijn maximale verantwoordelijkheid moet nemen. Wachten op de ander is funest. Gebeurd dit toch, zoals oude Piet klaarblijkelijk graag wil; eerst alle anderen en dan mogelijkerwijs, wellicht en dan nog heel misschien oude Piet zelf ook eens een keer op bijvoorbeeld een zondagnamiddag als hij het niet vergeet …. dan lijkt de aal hetzelfde lot beschoren als de dodo.
Afgelopen week kwamen een stel jongens langs de waterkant naar me toe met de vraag of ik al wat had gevangen. Je kent ze wel. Op oude fietsen, baseball petjes op de kop, sigaret semi-nonchalant in de mondhoek, een stevige spinhengel met dito plug. Daarbij veel op de grond spugen, want dat is stoer. Mijn antwoord was; een paar voorntjes en jullie? Nou meneer; “Van de week in Hofbroekpark een grote spiegelkarper meneer, en 3 palingen met een maai op een bijleggertje.”
Op mijn bewust suggestieve vraag; “En, wat hebben jullie met de aal gedaan; opgegeten?” Kwam zeer resoluut als antwoord;” Nee meneer, ben je gek die dingen zijn zeldzaam. Die moet je terugzetten.” De ouderdom heeft de wijsheid, de jeugd de toekomst. Nee makkers, ik geloof dat ik maar hoop op de jeugd en de wijsheid van Piets ouderdom wel geloof. Misschien kom ik oude Piet, Truus, Aaltje en Prik nog wel eens tegen. In het Archeon.
Waldo von Faber,